Neneh Cherry en de handleiding voor een geslaagde comeback
“Hier speelt Neneh Cherry vanavond ook. Best wel klein he?”, zegt een vrouw tegen een vriendin, eerder die dag, bij Chad VanGaalen. Vroeger hebben ze ongetwijfeld op haar hitjes gedanst in de disco. Inderdaad, als je het palmares van Neneh Cherry bekijkt zou je haar misschien eerder op het hoofdpodium verwachten dan op Fortweg. Gelukkig past het allemaal, al is het wel druk.
Als een succesvol popmuzikant na achttien jaar met een nieuwe plaat komt, is dat spannend. Als die plaat vervolgens wordt geproduceerd door een van de meest veelzijdige en gewaardeerde electronicaproducers van het moment, weet je dat het iets aparts op gaat leveren. Daar was in februari 'Black Project', opgenomen in vijf dagen, geproduceerd door Four Tet, begeleid door synth/drumdruo RocketnumberNine. Neneh Cherry werd in 1964 geboren in Zweden. Ze scoorde in de periode 1989 - 1994 vier top tien-hits: waaronder een eerste (Buffalo Stance), tweede (7 Seconds) en derde (Manchil) plaats in de hitlijsten. 'Blank Project' is de eerste plaat sinds 'Man' (1996). 7 Seconds (samen met Youssou N'Dour) staat overigens sinds het begin steevast in de Top 2000.
Kieran Hebden aka Four Tet brengt sinds eind jaren '90 experimentele electronicaplaten uit, heel filmisch, met veel invloeden uit hip hop, jazz, folk en klassieke muziek. Sinds het begin van de 2010's is hij sterk beïnvloedt door housemuziek. Andere alter ego's die de man gebruikt zijn Percussions en KH, en hij werkte samen met bijvoorbeeld Thom Yorke, Burial en Steve Reid. Eerder produceerde hij Omar Souleyman. Rocketnumbernine zijn de broers Tom en Ben Page die experimentele, electronische muziek maken, slechts gebruikmakend van drums en synths. Instrumentaal improviserend met veel jazz-invloeden. Drummer Tom Page heeft het er deze zomer maar druk mee, want naast de shows met Neneh is hij ook de vaste drummer van James Holden, wanneer die liveshows speelt.
Dat zijn de ingrediënten van dit muzikale avontuur, die zoals gezegd de locatie Fortweg vol heeft weten te trekken. Het is dringen geblazen voor het podium, terwijl iedereen elkaar op Into The Great Wide Open over het algemeen goed de ruimte geeft. De opening is spectaculair, met titeltrack Blank Project, misschien wel het opzwependste nummer van die nieuwe plaat. De setting is net als op plaat bewust zeer kaal: de goed geplaatste drums van Tom Page, en de bezwerende, wollige synths van Ben. Een soort zZz, maar dan meer conservatorium en minder druipsnor. Door die minimale basis, gestript van alle zaken die af zouden kunnen leiden, krijgen de vocalen van Cherry de volledige ruimte. En ondanks een verkoudheid windt ze het publiek zonder probleem om haar vinger.
Hier staat een herboren artiest, iemand die zichtbaar plezier heeft en dat uitstraalt. Vol vertrouwen, vitaal en krachtig. Het duo achter haar, broers en bandleden, op elkaar ingespeeld tot het bot. Buitengewoon knap hoe het deze drie mensen lukt om met zo weinig middelen en zoveel subtiliteiten zoveel effect te creëren. Dit is niet per se dansmuziek, maar overal lijken lijven te vibreren. Als er aan het einde dan nog een oudje voorbij komt, wordt er zelfs gesprongen vooraan. Er zijn genoeg voorbeelden van een mislukte comeback, maar Neneh Cherry is het gelukt om (with a little help from her friends) achttien jaar na dato actueler te klinken dan ooit.
