Nadia Reid
Herkenning, Ontmoeting en Ontdekking
Het is zondagochtend als ik haar muziek voor het eerst opzet. De gordijnen gaan open. Het is zo een dag waarop niets hoeft. De stad waar ik over uit kijk schittert in de schijn van de zon. De eerste zonnestralen van het jaar. Ja, de zomer komt er aan. In mijn slonskleding en met een bak verse koffie neem ik plaats op de bank en geniet van de rustige melodieën. Ik ken haar niet, maar haar muziek voelt vertrouwd. De klanken klinken alsof ik ze eerder heb gehoord. Het is alsof ik al jaren naar haar muziek luister. Het voelt als herkenning.
Toen ik het programma van Here Comes The Summer voor me had liggen, ontmoette ik haar voor het eerst. Waarom ik haar naam koos? Geen idee. Van alle namen die er op stonden is die van haar misschien nog wel het minst spectaculair; één die er helemaal niet uitspringt en misschien juist daarom ook weer wel. Ondanks de herkenning is het mijn eerste kennismaking met Nadia Reid. Een goede ontmoeting.
Soms zijn er nummers waarvan ik na tien seconden luisteren al weet dat ik het hele nummer waanzinnig vind. Soms zijn er nummers waarbij de muziek simpelweg heel vertrouwd voelt. Bij Nadia Reid geldt vooral dat laatste. Haar album (Listen to Formation, Look for the Signs) klinkt op die manier comfortabel. Het is eigenlijk dat album waarvan ik het gevoel heb dat het altijd al op mijn muziekspeler heeft gestaan.
De muziek die je opzet als je zo snel even niet weet waar je naar wilt luisteren. De muziek die eigenlijk altijd wel kan. Nadia Reid is er voor zonnige zondagochtend waarop je niets hoeft. Maar eigenlijk is het ook goede muziek voor een herfstige namiddag. Zo eentje waarop je natgeregend thuiskomt en langzaam opwarmt in de vensterbank terwijl je kijkt naar het natte wegdek dat de verkeerslichten weerkaatst. En eigenlijk is de muziek ook voor op de achtergrond wanneer je in het gezelschap bent van vrienden. Maar de muziek van Nadia Reid is bovenal muziek om bij tot rust te komen.
Terwijl ik de muziek hoor, wekken ze bepaalde beelden op. Aangename beelden. Ik zie strand, duinen en platteland. Ontmoetingen met vrienden en familie. Bezien en bezongen vanaf een afstandje. Een houten boerderijachtig strandhuisje, te midden van de duinen, omringd door zand en duingras. Uitzicht op een kleine haven waar een boot al klaarligt om af te varen. Meeuwen, de zilte lucht en een vuurtoren op een zonnige voorjaarsdag. Vooral bij het nummer Call The Days.
Na een drukke week waarin ik uitzonderlijk hard naar het weekend hebt verlangd, is dit dé muziek geweest om te leren kennen. Zeker na een week waarin ik vaker ben natgeregend dan dat er dagen in een week zitten, is dit een hele fijne ontmoeting geweest. Een ontdekking om te koesteren. Zo eentje waar ik waarschijnlijk later met de nodige weemoed op zal terugkijken en keer op keer zal proberen om opnieuw op te wekken. Fijne muziek voor als je net wat anders, net wat meer wil dan de rust en kalmte alleen.
